In juni 2019, een paar dagen na mijn ziekmelding, merkte ik aan alles dat het niet goed ging. Het duurde dan ook niet lang, of ik zat bij de huisarts.
Antidepressiva.
Dat is waar ik mee zou beginnen. Ik was niet zo zeer bang voor de bijwerkingen als bang voor hoe ik me zou gaan voelen. Of, nouja, het kon me ook eigenlijk niet veel schelen., als het maar hielp.
Vanwege de vele bijwerkingen de eerste weken, kon mijn vriend gelukkig thuis werken. Zo kon hij me gelukkig een beetje in de gaten houden. Dat heeft ons beiden een hoop rust gegeven. Iets wat ik van de medicijnen totaal niet werd; ik werd er na een paar uur ontzettend onrustig van.
Gelukkig trokken de bijwerkingen na een week of twee weg en merkte ik dat het eindelijk wat beter begon te gaan. Niet dat het nou een wondermiddel is hoor, ik ging me er niet ineens een stuk vrolijker van voelen, maar ik merkte dat de dalen wat minder diep waren. En dat zorgde ervoor dat ik me in het algemeen dus weer wat beter voelde. Verder voelde ik niet veel. Het bracht me in een soort ‘gemiddelde toestand’. Niet heel negatief, maar ook niet heel positief; alles was redelijk afgevlakt.
Dit heb ik tot het einde van het jaar volgehouden (ook i.c.m. therapie). Daarna wilde ik graag afbouwen en stoppen. Zeker voor we iets met onze kinderwens wilden gaan doen.